بخشی از سخنرانی دکتر مصطفی چمران پس از شهادت علی شریعتی و در هنگام دفن ایشان در دمشق:
ای علی تو نماینده به حق محرومین و زجر دیدگان تاریخی و من ناله دردمندان را از حلقوم تو میشنوم, خروش اعتراض آنها را در فریاد رعد آسای تو می یابم. سرنوشت هزاران کارگر بدبخت را از دریچه چشم تو می بینم که زیر تازیانه جلادان فرعون جان می د هند و زیر تخته سنگ ها دفن می شوند و من صدای خرد شدن استخوان های نحیف آنها را زیر تخته سنگ ها می شنوم و ضجه دردمندان و ناله زجر دیدگان دلم را به درد می آورد .
ای علی با خروش تو به جنگ استعمار و استبداد و استثمار برمیخیزیم و همراه تو تاریخ را می شکافیم و فرعون ها و قارون ها و بلعم ها را لعنت می کنیم.
ای علی همراه تو , در راه خدای بزرگ به مجاهدت برمی خیزیم و به اسلحه شهادت مجهز می شویم. من آن راهی را و مکتبی را مقدس می شمرم که غم ها و درد های کثیف آدمی را صفا و جلا دهد و غم ها و درد هایش را زیبا و متعالی کند. روح را از قفس جسد آزاد کرده به آسمانها صعود دهد. بر این حساب دکتر شریعتی به درجه بی نهایت قابل تقدیس است، آدمی را منقلب می کند، روح را از قید زمان و مکان آزاد کرده، به ازلیت و ابدیت متصل می نماید و در آسمانها به سیر و سیاحت می پردازد و زیبایی های عجیب و خلاق و سوزنده به آدمی نشان می دهد و ابعادی جدید و مبهوت کننده و پر شکوه از خلقت به ما می نمایند.
و تو ای خدای بزرگ , علی را به ما هدیه کردی تا راه و رسم عشق بازی و فداکاری را به ما بیاموزاند. چون شمع بسوزد و راه ما را روشن کند و به عنوان بهترین و ارزنده ترین هدیه خود او را به تو تقدیم می‌کنیم تا در ملکوت اعلای تو بیاساید و زندگی جاوید خود را آغاز کند.
ای علی تو در قلب من زنده و جاویدی، قسم به عشق تا وقتی که قلب سوزانم می جوشد و می‌خروشد و می سوزد، تو ای علی در قلب من حیات داری، که جاذبه آسمانی عشق را در رگ های وجودم به گردش در می آوری و حیات مرا از عشق و فداکاری سرشار میکنی.