می گویم : ای آقا همه ی حرفهای شما درست ، ولی آدم باید آینده ی بچه هایش را هر طوری شده تأمین کند .

می گوید : تأمین آینده صحیح است ولی تا کجا ؟ به چه قیمتی ؟ تا چه حدی ؟

می گویم : تا جایی که آنها زندگی راحتی داشته باشند و مثل ما همیشه در حال دویدن نباشند .

می گوید : این دویدن های بیش از حد را خودتان می خواهید ، اگر خدایی که به شما سلامتی داده ، اینقدر امکانات فراهم کرده اید ، هست ، خواهد بود و خدایی خواهد کرد ، نیازی به ناخدایی ما نیست .