چند وقتیه که فکرم مشغول این جمله است که : « نماز معراج مومن است » .
وقعا یعنی چه ؟! که نماز معراج مومنه .
تا اینکه توی صحبت های حضرت آیت الله شجاعی این بحث مطرح شد که یعنی انسان در نمازش به معراج میره .
برعکس ما (منظورم از ما خودم هستم ) که همه جا میریم جز در خونه خدا سر نمازهامون .
تازه ایشون می گفت معیار و شاخص قبولی هر فرد میزان قبولی نمازهاشه مگه این نیست حدیث داریم هر کی نمازش مورد قبول واقع بشه همه اعمالش مورد قبول واقع میشه . پس میزان نماز شد .
حالا چه نمازی ...
نمازی که خودت سر نماز حضور داشته باشی ، نه نمازی که سر مغازه و خونه و سر غذا و اداره و ... باشی .
دل آدم به درد میاد وقتی ادم نماز خودش رو با نماز حضرت امیر علیه السلام مقایسه میکنه مگه حق با علی علیه السلام و علی با حق نیست .
نمازی که تیر از پا ...
اونوقت من خودم تیر میندازم و خودم دنباله تیر میرم و تیرکمون می سازم و از این حرفها .
بگذریم ...
غرض این بود انسان اگر حضور عنداللهی رو درک کنه و بفهمه در حضور حضرت حق و مولای خودش هست اونجا حاضر میشه ولی اگر به مطلب واقف نباشه نمازش مثل نمازهای من میشه ...
سر نمازهاتون برای ما هم دعا کنید ...
جای دوری نمیره .